Co nas nie zabije...

To miał być zwyczajny dzień. Poniedziałek. Jak wszystkie inne poniedziałki roku. Kto by pomyślał, że dziś moje życie odmieni się na zawsze…

Otwieram oczy. Wcześniej się nie dało. Godzina 9 w wakacje, to studencka 5 rano. Poranna toaleta, poranny fejsbuk. Kawa. Ta rozpuszczalna, koniecznie z dwóch łyżeczek. Do zestawu śniadaniowego dołącza on. Jego  tajemnicze wnętrze przeraża mnie od czasów dzieciństwa. Pamiętam jak w podstawówce wychowawczyni opowiedziała nam historię, która do tej pory sprawia, że w moich żyłach zamarza krew. Na- i odtlenowana, bez wyjątku. Zjedzony przez chłopca. Razem z jadowitym pająkiem. Dla 8-letniego dziecka możliwe jest wszystko. Łącznie z tarantulą, która przenika do banana. A mama zawsze powtarzała: „odcinaj końcówki”…  Spoglądam na żółtego niego. Wzrok mam badawczy. Googluję. Przecież przyzwyczajenia zabijają przygodę.  „Banan to bomba energetyczna, zwierająca ogromne pokłady witaminy B6, C, magnezu i potasu." Tak, tak.. To wiem. Dalej: „6.3kg – tyle bananów zjada przeciętny Polak w ciągu roku.” O! Tu coś nowego, ale to jeszcze nie to... Co z tymi końcówkami? Czy śmiercionośne lamblie czyhają na życie fanów bananów?

Stało się. Tyle lat daremnych czynów. Tyle utraconych gryzków… Teraz wiem na pewno. Końcówki nie szkodzą. A banan ‘zabija’ tak samo, jak każdy inny brudny witaminowy przyjaciel. Lamblioza i każda inna bakterioza, nie przedrze się przez żadną końcówkę, jeśli przed spożyciem, zafundujesz owocowi solidny prysznic. Wszyscy o tym wiemy. Od najmłodszych lat. Tak jak ja wiem od podstawówki, że w jednym bananie na tryliard, 'mieszka' tarantula czy inna czarna wdowa...

PS.: Mam nadzieję, że ten wpis odmienił również i Wasze życie. Nie mogłam się powstrzymać, przed oszukaniem śmieciowego przeznaczenia tysięcy bananowych końcówek. Wybaczcie.